“We willen laten zien hoe je je leven na kanker, ondanks de vermoeidheid, weer op de rit krijgt” 

7 november 2025

Yvonne en Monique

Herstelden van borstkanker

Yvonne Brok (46) en Monique van Loon (47) zijn vriendinnen sinds de middelbare school én lotgenoten. Ze kregen beiden als dertiger borstkanker, werden behandeld en moesten na hun behandeltrajecten dealen met het veelkoppige monster dat vermoeidheid heet. Met vallen en opstaan bouwden ze hun energie stap voor stap weer op. “Het voelde als falen dat ik zo moe was.”

“Het was 2009 toen bij Monique borstkanker werd ontdekt. Ze onderging een borstbesparende operatie en kreeg chemo, bestraling en hormoontherapie. In 2020 overviel de ziekte haar opnieuw, dit keer in de andere borst. “De kanker was uitgezaaid in de okselklieren dus mijn borst moest eraf. Ik besloot dat ook de andere borst geamputeerd moest worden. Na de operatie kreeg ik chemo en werd ik bestraald. Ik slik de komende jaren nog anti-hormonale tabletten.” Een paar jaar voor Monique’s tweede diagnose was het noodlot ook bij Yvonne toegeslagen. In 2016 bleek er kanker te zitten in haar rechterborst. “Het was meteen duidelijk dat ‘ie eraf moest,” vertelt ze. “Ik kreeg chemo, vier operaties en kreeg vijf jaar anti-hormonale therapie voor de kiezen. Toen ik de diagnose kreeg, durfde ik Monique bijna niet te bellen; het zou bij haar alles weer oprakelen. Toevallig gingen we de dag na mijn diagnose samen op wintersport, mijn oncoloog drukte me op mijn hart daar nog even van te genieten voordat alle behandelingen zouden starten. Daar hebben we samen gehuild en gefeest.”

Meedraaien viel tegen
Vermoeidheid na het afronden van de behandelingen in het ziekenhuis – het moment dat je als patiënt maar ook als naasten denkt ‘we zijn er weer!’ – is bekend terrein voor zowel Yvonne als Monique. Al hebben ze de uitputting wel op andere manieren ervaren. Monique: “Op het moment dat ik dacht dat ik mijn leven weer kon opstarten, sloeg de moeheid toe. Vooral in de ochtend had ik last, het duurde lang voordat ik gedoucht en aangekleed was. Mijn kinderen waren toen zeven en negen en ik stond altijd samen met ze op maar het kostte me veel. Hier was ik niet op voorbereid. Meedraaien in het gezinsleven viel vies tegen.”

Watten in je hoofd
Yvonne: “Mijn jongste dochter was drie jaar toen ik klaar was met de behandelingen en deed nog een middagdutje. Voor mij was dit een mooi oplaadmoment en ik ging tegelijk met haar naar bed. Ik had het echt nodig. Later gebruikte ik dit moment om te mediteren. Het was intussen voorjaar aan het worden en ik ging steeds meer naar buiten. Mijn conditie bouwde zich langzaamaan weer op. Mentaal ging het minder snel. Er zaten watten in mijn hoofd, zo voelde het. En ik trok drukte minder goed. Ik ben wel eens huilend bij een feestje weggegaan omdat ik de drukte nog niet aankon. Ik vroeg me serieus af of mijn hoofd het ooit weer zou gaan doen.”

Balanceren
Yvonne vond steun bij een energetisch therapeut en startte daarnaast met een revalidatietraject in het ziekenhuis. “Daarna ben ik samen met een coach gaan re-integreren in mijn eigen bedrijf. Mijn
coach zette bij het begin van elke sessie een wekker. ‘Wij gaan een uur praten en geen minuut langer’, zei ze. Het deed me inzien dat grenzen stellen belangrijker was dan ooit. Als je net ziek bent geweest ken je je eigen grenzen niet en ga je er eerst drie keer overheen. Maar ik leerde steeds beter te weten tot waar ik kon gaan om mijn energie te doseren.” Monique: “Ik ben altijd al goed geweest in het aangeven van mijn grenzen en die eigenschap heeft me gered in de tijd na de behandelingen. Soms sloeg ik door en deed ik helemaal niks meer. Het was eigenlijk constant balanceren tussen te veel en te weinig doen.”

Vlag uit! Wat nu?
“Yvonne en ik zijn allebei ontzettend positief ingesteld. We houden onze blik graag op vooruit,” zegt Monique. “Net zoals Yvonne ging ik alles uitproberen. Wandelen, sporten, langzaam terugkeren op werk. Bij alles merkte ik dat ik twee stappen vooruit zette en vervolgens drie achteruit. Na je behandeltraject gaat de vlag uit in het ziekenhuis en word je losgelaten. Je komt thuis en denkt: wat nu? Je moet het zelf uitvinden. Ook omdat het voor iedereen anders werkt.” Yvonne vult aan: “Ik zag jou struggelen terwijl ik er net een beetje doorheen was. Ik weet nog dat we tegen elkaar zeiden dat geduld hebben zo belangrijk is, omdat tijd een heleboel doet.”

Stoplicht met wasknijpers
Monique: “Ik vond het vooral heel moeilijk richting de kinderen. Het was lastig voor ze dat ik beter aan het worden was, maar nog lang niet zo actief was als voor ik ziek werd. Het voelde als falen in mijn moederschap.” Yvonne: “Mijn man Sjoerd en ik schakelden al snel de hulp in van het Helen Dowling Instituut. Hoe gaan we dit met de kinderen doen? We kregen goede adviezen. Om voor de kinderen inzichtelijk te maken hoe ik me voelde maakten we een stoplicht van bierviltjes. Door een wasknijper op rood te plaatsen, gaf ik aan dat ik even niet beschikbaar was. Mijn jongste verplaatste de wasknijper overigens steevast naar het groene viltje.”

Podcast ‘Dansen in de regen’
Al wandelend kwamen Yvonne en Monique op het idee om een podcast te maken. “We hebben zoveel kennis en ervaring over de taaie tijd na kanker en wilden daar iets mee doen,” vertelt Yvonne. In de podcastserie ‘Dansen in de regen’ vertellen Monique en Yvonne aan de hand van gesprekken met elkaar en interviews met experts hoe ze het leven weer hebben opgepakt. In elke aflevering komt een ander thema aan bod. “Zoiets zou ons enorm geholpen hebben,” stelt Monique. “We willen laten zien wat er allemaal mogelijk is om je leven na kanker weer op de rit te krijgen. Er is geen stappenplan voor, iedereen doet het op zijn of haar eigen manier.”

Positivo’s
Die intense vermoeidheid is er intussen niet meer. Monique geeft aan ingeleverd te hebben op concentratie en beiden hebben soms slaapuitdagingen. Toch zeiden ze onlangs nog tegen elkaar: wat gaat het eigenlijk goed met ons! Monique: “We hebben beiden duidelijke keuzes gemaakt in ons leven. Hebben ons werk anders ingericht, bewaken onze grenzen beter. En we zijn gewoon twee positivo’s, dat helpt ook.”

“Het leven na kanker voelt vaak als een moeras,” zegt Yvonne.”Je bent op zoek naar houvast en grip, iemand die je bij de hand neemt. Het raakt zoveel verschillende facetten. Energie opbouwen duurt lang en hoe harder je ertegen verzet hoe langer het duurt. Het helpt om terug te blikken. Het geeft moed als je ziet waar je vandaan komt en waar je nu staat.” Monique: “Accepteer dat het geen rechte lijn omhoog is en dat het soms niet gaat. Geef jezelf ook een schop onder je kont als je teveel in je cocon zit. Het wordt écht beter, ook als je denkt dat het nooit meer goed komt.”

Disclaimer: We spraken Yvonne en Monique speciaal voor KankerVrijDag in oktober 2024 over het thema vermoeidheid na kanker. Bovenstaande tekst zoals die destijds is gepubliceerd.