“Ik kan mijn energie maar één keer besteden” 

7 november 2025

Roy Looman

Herstelde van Hodgkin

Een jaar geleden spraken we hem ook al: Roy Looman (28), ambassadeur van KiKa en arts op de Spoedeisende Eerste Harthulp van het Dijklander Ziekenhuis in Purmerend. Roy zat in 2010 in 5 VWO toen hij de diagnose Hodgkin kreeg. Intussen is hij heel wat gezonde jaren verder maar vermoeidheid is nog altijd een van zijn grootste uitdagingen. Hoewel hij fulltime werkt en zelfs een marathon lopen als serieuze optie heeft, merkt Roy nog altijd de impact van de ziekte en de behandelingen op zijn lijf. “Hoe langer mijn ziekteperiode geleden is, hoe meer ik verwacht dat ik weer op mijn oude energielevel zit.”

We spreken Roy een week nadat hij zijn been brak bij het hardlopen. “Het is een bittere pil,”zegt hij. “Ik was aan het trainen voor de marathon van New York, die ik voor KiKa zou lopen. Ik was bezig met mijn laatste lange loop van 35 kilometer en toen ging het mis. Deelnemen aan de marathon was heel symbolisch: mijn ouders zouden mee gaan om samen mijn ziekteperiode af te sluiten. Maar het leven had een ander plan – en dat zou ik intussen toch moeten weten.”

Bagataliseren
Roy voelde al langer met wat pijntjes tijdens het hardlopen maar nam die voor lief. “Ik bagataliseer, zet door en ben er letterlijk mee blijven doorlopen. Frustrerend. Tegelijkertijd weet ik dat me moet herinneren waar ik vandaan kom. Ondanks alles wat ik heb meegemaakt heb ik de afgelopen maanden enorme afstanden kunnen rennen.”

De prijs betalen
Roy beschrijft hiermee eigenlijk hoe lastig het is om altijd rekening te moeten houden met de kanker die je als ex-patiënt het liefst achter je wil laten. “Als ‘normaal’ mens kun je je tijd maar één keer verdelen. Ik kan tijd én energie maar één keer verdelen. Als ik ’s ochtends vroeg wil hardlopen en daarna van acht tot zeven uur wil werken, betaal ik ’s avonds de prijs. En die prijs bestaat uit het gereserveerd omgaan met sociale activiteiten. Ik heb mijn slaap heel hard nodig dus lange avonden in de kroeg zijn niet verstandig. De man met de hamer is onverbiddelijk.”

Waakhond van mijn energie
De periode direct na zijn ziekte herinnert Roy zich nog goed. “Eerst was je ziek, nu ben je beter, dat is hoe de artsen en je naasten het zien. Voor de buitenwereld was het voorbij maar mijn lichaam dacht daar anders over. Het was ontzettend moeilijk om de balans te vinden tussen veel willen en weinig kunnen. Constant liep ik tegen die muur op. Mijn grenzen lagen lager dan die van leeftijdsgenoten, ik moest vaak als eerste naar huis als we iets leuks deden. Op een leeftijd dat ik eigenlijk alle grenzen over wilde, moet ik de waakhond van mijn energie zijn. Daar was ik mentaal eigenlijk helemaal niet klaar voor.”

Wedstrijd
“Vermoeiheid betekent niet alleen minder dingen doen maar ook nog eens dingen die je wel doet, niet vol overgave kunnen doen. Misschien vind ik dat nog wel lastiger. Voor mijn gevoel kon ik mijn omgeving niet geven wat ze mij gaven. Het was een wedstrijd die ik vooral zelf speelde; mijn vrienden hadden er geen probleem mee.”

Lat lager leggen
Nu hij ouder is, is Roy beter in staat zijn grenzen te herkennen en aan te geven. Maar berusting in het feit dat zijn energielevel anders is dan die van andere dertigers? “Nee, dat blijft heel lastig,” legt hij uit. “De limitering is nog steeds confronterend. Het feit dat de ziekte elk jaar langer geleden is, speelt daarbij ook een rol. Eigenlijk verwacht ik dat het steeds wat beter gaat maar vermoeidheid blijft wellicht wel. Mijn omgeving weet inmiddels wel dat ik iemand ben die je soms moet begrenzen en die regelmatig tegen zichzelf in bescherming genomen moet worden. Ik heb geleerd dat ik daar best eens naar kan luisteren. Ik heb er baat bij als mensen die me goed kennen kritisch vragen of mijn agenda niet iets te vol is. En het is fijn om te horen dat mijn aanwezigheid genoeg is. Dat het niet uitmaakt als ik niet voor de volle honderd procent mee doe. Mijn omgeving helpt op die manier om de lat voor mezelf wat lager te leggen.”

“Mijn advies aan andere ex-kankerpatiënten die vermoeidhed ervaren is: maak slimme keuzes. Maak een plan voor de dag en beslis waar je je potje energie aan gaat besteden. Bedenk ook waar je energie van kríjgt. Voor mij is dat hardlopen; het maakt me moe maar laadt me mentaal ook op. Bewaak je grenzen maar kleur soms alsjeblieft ook buiten de lijntjes. Leef voluit en ga soms maar op je bek. Dat is het leven en dat maakt jouw leven tot een waardig bestaan.”

Disclaimer: We spraken Roy speciaal voor KankerVrijDag in oktober 2024 over het thema vermoeidheid na kanker. Bovenstaande tekst zoals die destijds is gepubliceerd.