“Als ik mijn energie goed doseer, kan ik meedoen aan de samenleving” 

7 november 2025

Anneke Eikelenboom

Herstelde van borstkanker

Anneke Eikelenboom, Voorzitter bij Stichting Jongeren en Kanker, voelde in oktober 2018 na het douchen een knobbeltje in haar borst. Ze meldde zich bij de huisarts, die voor de zekerheid een echo wilde laten maken. Een paar dagen later was het duidelijk: er zat een tumor van 7,5 centimeter in Anneke’s borst. Ze ging een traject in van chemotherapie, immunotherapie, een operatie en bestraling. In oktober 2019 was ze klaar. “En toen kwam de grote klap.”

“Ik zat thuis, in afwachting van de volgende ziekenhuiscontrole een paar maanden later en ik overzag ineens wat er allemaal gebeurd was. Ik was een ander mens en vooral heel erg moe. Hier had niemand mij op voorbereid. Een jaar lang was ik en iedereen om me heen volledig gericht geweest op behandelen en overleven. De rijdende trein waar ik op gesprongen was bij de diagnose, kwam na de laatste behandeling abrupt tot stilstand.”

Praten
Omdat Anneke na de behandelingen niet vrij van klachten was, ging ze van start met een oncologisch revalidatietraject in het ziekenhuis. “Fysiotherapie, ergotherapie, een psycholoog en creatieve therapie: het hielp zeker om weer wat op te bouwen en vooral om mijn emoties te uiten. Ik ontmoette lotgenoten en ontdekte dat die verzengende vermoeidheid iets was wat iedereen ervoer. Er met lotgenoten over praten was heel anders dan de gesprekken met de buitenwereld. Mensen die het niet zelf doormaken, adviseren om eens lekker vroeg naar bed te gaan. Of eens yoga te proberen. ‘Je wil ook zoveel, misschien moet je keuzes maken’, was ook zo’n goedbedoeld advies. Hallo, ik doe nog maar dertig procent van wat ik voor de diagnose deed!”

Totale uitputting
“Iedereen is wel eens moe. Maar dit is anders, heel anders. Het is een gevoel van totale uitputting, eigenlijk dekt ‘moe’ de lading niet eens. Je wordt wakker met een batterij die maar voor de helft opgeladen is en je wil maar één ding: slapen. Maar slapen helpt niet. Het zit veel dieper.” Anneke was verpleegkundige in het ziekenhuis maar dat ging niet meer. Hoewel ze heel optimistisch aan het opbouwen was, kwam ze toch al gauw thuis te zitten. “Ik werkte twee keer in de week 3,5 uur. Er waren dagen dat ik na die halve dag in de auto stapte en ik niet wist hoe ik moest thuiskomen. Ik werd afgekeurd en ging vrijwilligerwerk doen. Ik vond mezelf veel te jong om achter de geraniums te zitten.”

Vrienden nodig
Intussen werkt Anneke weer. “Het gaat maar alleen als ik een zeer strakke planning hanteer en mijn grenzen goed bewaak. En ik moet mijn sociale leven aanpassen op de wens om te werken. ’s Avonds iets doen gaat vaak niet meer. Ik kan alleen met vrienden afspreken op de dagen dat ik niet werk of in het weekend. Ik vind werken heel belangrijk dus heb dit er voor over. En gelukkig ben ik gezegend met lieve vrienden. Dat is echt heel belangrijk, helemaal als je jong bent. Jong zijn en kanker hebben is eenzaam; je hebt je vrienden keihard nodig.”

Drie dagen Efteling
Anneke plant overdag rustmomenten in om haar energie op peil te houden. En ze moet keuzes maken. “Soms weet ik: als ik dit doe, ga ik een gigantische prijs betalen maar toch kies ik ervoor het te doen. Zo ging ik met de Stichting Jongeren en Kanker drie dagen mee naar de Efteling. Ik was kapot maar het was het meer dan waard.”

Praktisch meedenken
“Ga met je werkgever in gesprek over wat mogelijk is,” adviseert Anneke. “Bijvoorbeeld: geen afspraken voor tien uur ’s ochtends. Wat vaker thuis werken. Dit soort dingen helpt mij enorm. Maak daarnaast je vrienden deelgenoot van wat je doormaakt. Ze hoeven het niet te begrijpen maar het helpt als ze praktisch met je kunnen meedenken. Bijvoorbeeld over wie er rijdt naar een uitje. Als ik met mijn zus naar een concert ga, rijdt zij standaard. Ze weet dat ik daarmee de energie uitspaar die ik nodig heb om de avond vol te houden en te kunnen genieten.”

“De vermoeidheid accepteren? Nee, je moet het gedogen. Ga er vooral niet de strijd mee aan. Het is wat het is. Als ik de juiste keuzes maak, kan ik een leuk leven hebben, werken en onderdeel uitmaken van de samenleving. Ik ben zes jaar verder en nog steeds is de vermoeidheid er elke ochtend. Ik zal me ermee moeten verzoenen en dat lukt steeds beter.”

Disclaimer: We spraken Anneke speciaal voor KankerVrijDag in oktober 2024 over het thema vermoeidheid na kanker. Bovenstaande tekst zoals die destijds is gepubliceerd.