“Terugkomend van kanker moet je jezelf helemaal opnieuw uitvinden”

30 oktober 2025

Je leven en werk weer oppakken terwijl je herstelt van kanker? Dan ligt er een grote valkuil op de loer, merkte Ronald Sluiter. “Het is risico is dat je te veel en te snel wilt. “Geduld is het allerbelangrijkst – en daarvoor moet je je kwetsbaar leren opstellen.”

“Ik ging in 2020 met wat vage darmklachten naar de huisarts. Ik stond op dat moment volop in het leven. Een mooie baan in de sales, bij een internationaal bedrijf. Was kerngezond en had een gezonde leefstijl. Na 3 maanden aan onderzoeken en second opinions kreeg ik de diagnose PMP. Deze vorm van kanker kenmerkt zich door slijmvorming in de buikholte, waardoor de organen worden aangetast. In mijn geval zijn vrijwel alle organen in mijn buik óf verwijderd óf zijn er stukken afgehaald.

Dat betekende onder meer: twee complexe operaties van 12 uur binnen 8 weken. Chemo tijdens de operatie. Anderhalf jaar een stoma, en toen nog een keer een zware operatie. Op een gegeven moment was ik 20 kilo lichter, een wandelend geraamte. En doordat ik met een halve maag nauwelijks kon eten, ging het herstel tergend langzaam.

Met werk ben je op zo’n moment natuurlijk niet bezig. Ik werd 100% afgekeurd door het UWV. Maar naarmate ik langer thuis was – en door corona en mijn lage weerstand zat ik écht heel veel thuis – werd ik gek van het stilzitten. Mijn leven zonder werk voelde zinloos, en zonder werk verdwijnt er ook veel structuur uit je leven. Dus ik ben gaan praten met mijn werkgever en kon daar toch weer parttime aan de slag.

Toch is het wel nog een hele reis geweest. Eerst wilde ik gewoon op mijn oude functie terug. Ik wist wel dat ik minder kon hebben. Vermoeidheid is de meest voorkomende klacht bij mensen die van kanker herstellen. Aan de buitenkant zie je het misschien niet, maar alles kost ongelooflijk veel energie. Dus ik zocht naar een manier om mijn oude werk te doen, met wat minder belasting en stress.

Tijdens mijn re-integratieperiode heb ik een boek geschreven, wat mij enorm heeft geholpen bij de verwerking en opbouwen van werkuren. Met het boek “Kill the bastard” wil ik lotgenoten helpen door inspiratie te geven wat er allemaal mogelijk is. Een deel van de opbrengst wordt gedoneerd aan goede doelen voor borstkanker.

Eerst dacht ik: geen buitenlandse klanten meer, alleen in Nederland. Toen dacht ik: alleen nog kleinere klanten, toen minder dagen werken. Na een jaar realiseerde ik me: ik ben met de kaasschaaf bezig, terwijl dit gewoon niet meer gaat. Het heeft me een half jaar gekost om dat te kunnen accepteren. Het voelt alsof je faalt. Ik was altijd zó gefocust geweest op mijn werk. Je identiteit brokkelt als het ware af. Eigenlijk moet je een soort rouwproces door, en jezelf helemaal opnieuw uitvinden. Werk is wie ik was en Ronald is wie ik moest worden.

Ik heb veel begrip en steun van HR, collega’s en de leidinggevende gehad. Ik werkte er al lang, iedereen zei: ‘We vinden wel een plek voor je’. Uiteindelijk bleek dat, door veranderende regelgeving en de complexiteit van interne processen binnen een groot bedrijf, toch nog wel wat voeten in de aarde te hebben. Maar inmiddels werk ik alweer een tijdje parttime, nu in een meer coachende rol. Jongere collega’s opleiden, begeleiden.

Ik heb zelf het initiatief genomen om er een reïntegratiebureau bij te betrekken, gespecialiseerd in kanker. En om mijn werkgever ook op dat spoor te zetten. Communicatie is ontzettend belangrijk. Als jij zelf niet het initiatief neemt om in gesprek te gaan met je werkgever, en informatie te delen, heeft de werkgever geen idee wat er echt speelt. Daarvoor moet je dan wel open zijn en jezelf kwetsbaar durven opstellen.

Mijn reïntegratiebegeleider kon dat proces ondersteunen. Zij zat er soms bij als ik met mijn werkgever praatte over wat ik wilde doen, of dacht te kunnen doen. En kon bijsturen, want zij zag dat ik in mijn enthousiasme veel te snel wilde. Geduld is het allerbelangrijkste. Het is geen toeval dat veel mensen die terugkomen van kanker of een andere ernstige ziekte binnen een paar jaar in een burn-out belanden. Het bekende zwarte gat.

Inmiddels heb ik dat allemaal wat beter leren managen. Ik heb mijn agenda zo ingericht dat ik vermoeidheid voor kan zijn. Want op het moment dat je het gaat voelen, ben je al over je grens heen. Dus je moet leren eerder te stoppen. Ik heb ook moeten leren tijd voor mezelf in te ruimen, zonder mezelf schuldig te voelen. En om eerlijk te zijn over mijn grenzen. Soms moet ik gewoon ‘nee’ zeggen, om er even later wél voor een ander te kunnen zijn. Dat hele proces van accepteren heeft mij ook een jaar gekost, omdat ik veel schuldgevoel had.

En ik moet leren open te zijn en mezelf kwetsbaar op te stellen. De saleswereld is hard, zwakte laten zien is wel het laatste wat je doet. En ik weet dat veel mensen die herstellen van kanker dat lastig vinden. Zeker mannen. Ik heb inmiddels een boek geschreven over mijn ervaringen. Ik houd ook regelmatig als ambassadeur lezingen bij inloophuizen en ziekenhuizen.

Mij valt op dat ook vrouwen mijn boek kopen – voor hun man. Omdat een man zich vaak niet goed kan uiten, het moeilijk vindt om emoties tonen of er überhaupt niet over kan praten. Maar ook om de omgeving een inzicht te geven in de mentale reis van hun man, vader, etc. Mijn boek kan een manier zijn om onder woorden te brengen hoe ze zich voelen, waar ze mee worstelen. En om mensen te laten beseffen: het is OK als dit tijd kost. Als mensen lezen hoe ik er 2,5 jaar over deed om, met vallen en opstaan, zo’n nieuwe identiteit op te bouwen, dan valt er vaak al een last van hun schouders.

Ik heb geleerd dat kwetsbaarheid tonen juist een enorme kracht is. Ook op het werk. Ik heb zinvollere gesprekken, luister veel beter naar mensen. Ik haal er veel voldoening uit om collega’s te helpen betere salesprofessionals te worden en via vrijwilligerswerk lotgenoten een richting te geven. Ik ben in veel opzichten door mijn ervaringen een leuker mens geworden.”

Bronvermelding foto Ronald Sluiter
Foto: Sanne van Pinxten fotografie