“Ik ben nu de versie van mezelf die ik diep van binnen altijd wilde zijn”

30 oktober 2025

Behandeld worden en herstellen van kanker is een zware, soms helse reis, weet Judith Akkerman. Tegelijkertijd had ze die reis, hoe gek het ook klinkt, niet willen missen. “Ik heb mezelf beter leren kennen en ben denk ik een waardevoller collega geworden.”

“Het krijgen van kanker is een bizarre ervaring geweest, die me echt heeft veranderd. Ik heb er ook ontzettend veel van geleerd. Alleen al het initiatief www.allemooieborsten.nl, dat ik naar aanleiding van mijn eigen ervaringen heb gerealiseerd om te laten zien wat er na een borstkankeroperatie allemaal mogelijk is. Zoiets had ik mezelf vroeger echt niet zien doen. Maar ook op het werk ben ik een heel andere Judith nu dan vóór mijn diagnose.

In 2019 voelde ik iets trekken in mijn borst. De huisarts kon geen knobbel voelen, maar stuurde me wel door voor controle. Dus ik naar de ‘mammastraat’. Binnen een uur kreeg ik een vervolgecho, een punctie én een gesprek met de oncoloog, en even later stond ik buiten. Met de diagnose borstkanker. Echt bizar.

Het gekke was dat ik wel vooraf op mijn werk tegen mijn manager had gezegd dat ik een mammografie in het ziekenhuis liet maken. Dat zou ik normaal nooit gedaan hebben. Ze was nog niet zó lang mijn manager, ze zat in de VS en ik had nog niet zo’n warme band met haar. Het was of ik diep van binnen aanvoelde dat het niet goed zat.

Ik ben gelijk met mijn baas en HR gaan praten over de consequenties. Daar kreeg ik gelukkig alle begrip en ruimte. Ze gaven me alle flexibiliteit om de komende tijd in te vullen zoals het mij paste. En ook tijdens de behandeling kreeg ik heel veel steun. Appjes, berichten, elke maand bloemen. Mijn manager stuurde vanuit de VS een hele doos met cadeaus. Allemaal heel liefdevol.

Ik realiseerde me al gauw dat ik tijdens de behandeling geen ruimte in mijn hoofd had voor werk. Ik wilde al mijn aandacht kunnen geven aan het beter worden.  De behandeling was pittig. Vijf maanden chemo, een operatie, bestraling. Maar ik heb in die tijd ook geprobeerd veel leuke dingen te doen, en dat lukte aardig. Eigenlijk moest de zwaarste periode nog komen…

Toen ik na een jaar weer aan de slag zou gaan, zag ik daar erg tegenop. Niet eens zozeer vanwege de kanker. Het was meer alsof je na een lange vakantie weer aan het werk moet. Ik had er eigenlijk geen zin in. Maar goed, zoals dat gaat: voor je het weet zit je er weer middenin en is het of je niet weg bent geweest.

Alleen: ik moest nog een hormoontherapie volgen, die mentaal een enorme impact heeft. Veel mensen zien er daarom zelfs van af. Maar ik wilde dat risico niet nemen, ik wilde er echt alles aan doen om de kans op uitzaaiingen zo klein mogelijk te maken. En ik dacht: ik ga wel even laten zien dat ik dat aankan.

Dat viel tegen. Die therapie was op een andere manier minstens zo zwaar als de behandeling. Het was het eerste jaar continu vechten tegen depressie, terwijl ik ondertussen als een clown rondliep om dat te compenseren. Ik heb een jaar lang fulltime op wilskracht doorgewerkt, in een soort roes. Ik was mezelf helemaal kwijt. Totdat mijn lichaam van de ene op de andere dag eraan gewend leek te zijn. Alsof er een zware deken van me werd afgetild.

Toen brak weer een heel nieuwe fase aan. Eentje waarin ik me realiseerde dat ik niet als de oude Judith verder wilde gaan. Hoe cru het misschien ook klinkt: ‘dankzij’ de kanker had ik een tijdlang een excuus gehad om precies te doen waar ik zelf zin in had. Ik heb het op de een of andere manier altijd lastig gevonden om te zeggen wat ik graag wil, uit angst voor afwijzing of boze reacties. En nu merkte ik wat het aan geluk oplevert als je dat doorbreekt.

Ik wist ineens: dit ben ik. Dit wil ik wel, en dit wil ik absoluut niet. En ik ben daar – ook op mijn werk – naar gaan handelen. Ik vond het heel moeilijk om dat te bespreken met mijn nieuwe manager. Maar die bood een veilige omgeving, ik mocht echt mijn hart luchten. En eindelijk durfde ik te zeggen dat ik helemaal geen leidinggevende rol wil. Dat ik mezelf helemaal niet zo’n teamplayer vindt. Laat mij maar mooie projecten doen, alles zelf uitzoeken, geef me af en toe een schouderklopje en dan ben ik helemaal happy.

Twee weken later kreeg ik precies wat ik wilde. Echt fantastisch. Ik ben vier dagen gaan werken. Al maak ik het afgelopen jaar wel weer lange weken, maar dan vanwege www.allemooieborsten.nl. Een ‘glossy’ vol voorbeelden van platte en gereconstrueerde borsten na kanker of preventieve operaties.

Dat er zoveel verschillende opties zijn, is lang niet zo algemeen bekend als je zou denken. Ik dacht zelf ook: een borstreconstructie hoort erbij. Maar toen ik die niet gelijk kon krijgen, realiseerde me: ik vind ‘plat’ eigenlijk heel mooi. En pas toen ging ik me erin verdiepen en ontdekte ik wat er allemaal mogelijk is. Ik heb met de hulp van heel veel lieve, betrokken professionals inmiddels een schitterend fotoboek inclusief openhartige verhalen kunnen maken waarop 65 mensen – vrouwen én mannen – zichzelf tonen. Echt iets waar ik enorm trots op ben.”

Het leven is zó anders dan een paar jaar geleden. Ik ben nu de versie van mezelf die ik diep van binnen al veel langer wilde zijn. Ik ben opener, zelfbewuster, alerter geworden. En ik denk ook een waardevoller collega op het werk. Ik ben er erg op gefocust om van elk gesprek iets waardevols te maken. En daarnaast doe ik buiten het werk ook nog iets schitterends. Ik maak volle weken, ik reis me de tandjes en natuurlijk heb ik nog steeds boze of verdrietige momenten. Maar mijn leven is duizend keer leuker dan een paar jaar geleden.”

Bronvermelding foto Judith Akkerman
Foto: Arnaud Mooij, www.echtmooij.nl

Bronvermelding foto AMB Magazine
Foto: Saskia Vermeulen, www.saswerk.nl